از ابو عمران روایت است که گفت: عمر (رض) بر راهبی گذشت و در آنجا توقف نمود،

راهب را صدا کردند و به او گفته شد:امیر المومنین امدخ است.

وی بیرون آمد،  انسانی بود که مشکلات ترک دنیا و کوشش هایش در چهره او به

چشم میخورد.هنگامی که حضرت عمر وی را دید گریست، به وی گفته شد:

او نصرانی است ، حضرت عمر(رض)پاسخ داد:این را دانستم ولی من بر وی

رحم نموده و این قول خداوند(جل جلاله)را به یاد آوردم:

عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ ﴿٣﴾ تَصْلَىٰ نَارً‌ا حَامِيَةً ﴿٤﴾

((آنها که پیوسته عمل کرده و خسته شده اند. در اتش سوزان وارد میگردند))

و بر تلاش ها و خستگی های وی رحم نمودم ،که علیرغم همه اینها در آتش می باشد.

بیهقی و ابن المنذر و حاکم ، کنز ج 1 ص 175